Karol III Aleksander Habsburg-Baudemont-Vaudémont-Lotaryński (Karl Alexander Emanuel von Lothringen) (urodzony w Lunéville, Księstwo Lotaryngii, 12 grudnia 1712 roku, zmarł w Tervueren, Księstwo Brabantu, 4 lipca 1780 roku) herb
Syn Leopolda I Józefa Baudemont-Vaudémont Lotaryńskiego, księcia Lotaryńskiego, księcia cieszyńskiego i Elżbiety Charlotty Robertyng-Capet-Bourbon Orleańskiej "mademoiselle de Chartres", córka Filipa I Robertyng-Capet-Bourbon, księcia Orleanu.
Feldmarszałek austriacki, namiestnik Niderlandów Austriackich od 8 stycznia (patent królewski) 1744 roku do 1746 roku i w latach 1749-1780, wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego od 3 maja 1761 roku do 4 lipca 1780 roku.
7 stycznia 1744 roku w kościele Augustynów i 8 stycznia 1744 roku (patent), w Wiedniu ożenił się z Marią Anną Eleonorę Wilhelminę Józefę Habsburg (urodzona w Wiedniu, 18 września 1718 roku, zmarła 16 grudnia w Brukseli, 1744 roku), córka Karola VI Habsburga, cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Czech i Węgier, arcyksięcia Austrii, Styrii, Krainy i Elżbiety Krystyny Welf von Braunschweig-Wolfenbüttel, córki Ludwika Rudolfa Welfa księcia brunszwickiego na Lüneburgu .
Młodszy brat cesarza Franciszka I Lotaryńskiego.
Pochodził z alzackiej dynastii Vaudémont rządzącej księstwem Lotaryngii i Baru od XV wieku. Od najmłodszych lat przygotowywany był do kariery wojskowej.
W 1736 roku osiadł w Wiedniu i wstąpił na służbę do armii austriackiej. W latach 1737-1738 walczył w wojnie z Turcją. W 1740 roku został awansowany na feldmarszałka. Później uczestniczył w wojnie z Królestwem Prus. Był głównodowodzącym wojsk cesarskich i austriackich w wielu bitwach podczas wojen śląskich m.in.: pod Chotusicami, pod Dobromierzem i pod Pragą.
W 1744 roku ożenił się z Marią Anną Habsburg, młodszą siostrą cesarzowej Marii Teresy. Od 1744 roku pełnił funkcję Namiestnika Niderlandów, rezydował przez pewien czas w Brukseli, a później dowodził armią cesarską nad Renem.
Klęska pod Hohenfriedberg zmusiła dwór do odwołania go ze stanowiska. Powrócił do Wiednia, ale został ponownie przywrócony na dowódcę armii w Niderlandach. W 1746 roku poniósł kolejną wielka klęskę pod Roucoux, która zadecydowała o jego dymisji.
Na pole bitwy powrócił dopiero w latach 50' XVIII wieku. 6 maja 1757 roku poniósł klęskę pod Pragą, ale w listopadzie 1757 roku udało mu się zdobyć Wrocław. W grudniu 1757 roku po klęsce w bitwie pod Lutynią ostatecznie pożegnał się z karierą wojskową. Został odwołany ze wszystkich zajmowanych stanowisk i powrócił do Belgii, gdzie okazał się być rozsądnym gospodarzem.
W 1761 roku kapituła generalna zakonu krzyżackiego wybrała go swoim wielkim mistrzem. Jako zwierzchnik tej kongregacji przyczynił się do utworzenia szpitala dla weteranów wojennych Carolinum, wsparł też kilka fundacji kościelnych.
Z małżeństwa z Marią Anną Habsburg urodziło mu się jedno dziecko, które zmarło 16 grudnia 1744 roku wraz z matką.
Karol Aleksander Lotaryński pochowany został w Nancy.
Po śmierci małżonki Marii Anny Austriackiej, jego drugą żoną miała zostać Elisabeth de Vaux, dotychczasowa metresa z która posiadał już dzieci.
Z Regina Bartholotti von Porthenfeld miał:
Marii Regina Johanna von Merey (urodzona w Wiedniu 25 czerwca 1744 roku, zmarła w Gritzendorf 10 kwietnia 1779 roku) poślubiła w Gross Pertholz, Niederoesterreich 1 sierpnia 1762 roku Johann Ehrenreich Joseph Frhr von Hackelberg-Landau (urodzony w Albrechtsberg 6 sierpnia 1732 roku, zmarł w Gross Pertholz 15 grudnia 1784 roku);
Charles Frederica Wöber (zmarł 19 października 1810 roku);
Anne Françoise de Rinonville (urodzona około 1757 roku, zmarła w St-Josse ten Noode 4 grudnia 1834 roku) poślubiła w Brukselii 1 lipca 1779 roku Jean Nicolas Marchal (urodzonyw Longwy 2 grudnia 1753 roku, zmarł w Montmedy 22 kwietnia 1789 roku);
Z Elisabeth de Vaux miał:
Charles Alexandre Guillaume Joseph de Vaux (urodzony 1 lutego1757 roku, zmarł po 1788 roku), wrócił do Lunéville w Lotaryngii, gdzie urodził mu się syn Gustaw August (urodzony w Lunéville w 1788 roku, zmarło w Nancy w ?).
Żródła:
Karol Lotaryński w "Wikipedii"
Prince Charles Alexander of Lorraine w "Wikipedii" tłumaczenie: Bogdan Pietrzyk